Περπατώντας στα στενά της η πόλη κάθε μέρα μου αποκάλυπτε νέες ιστορίες, νέα πρόσωπα γεμάτα χαμόγελα και διάθεση να βοηθήσουν σε ότι χρειαστείς. Παρόλο που η φτώχεια είναι αισθητή στο μεγαλύτερο μέρος της πόλης, οι άνθρωποί της δεν το βάζουν κάτω. Χαμογελούν, χορεύουν, κάνουν πλάκα και αγαπούν τόσο το μέρος στο οποίο ζουν που επιδιώκουν με κάθε τρόπο να περνούν αυτή τους την αγάπη και στους τουρίστες. 'Ίσως φταίει ο ήλιος, ίσως η θάλασσα που κάνει τους ανθρώπους χαμογελαστούς και αν εξαιρέσεις τα σπαστικά κορναρίσματα των ταξί νομίζω πως η συγκεκριμένη πόλη τα έχει βρει τόσο καλά με τον εαυτό της που το περνάει έντονα και στους επισκέπτες της. Δεν υπάρχει περίπτωση να πας στην Καρταχένα και να μη γεμίσεις με χρώματα, μουσικές και καλή διάθεση.
Οι ρομαντικές περιηγήσεις με άμαξα στα δρομάκια και στις πλατείες με την πανέμορφη αραβοϊσπανική αρχιτεκτονική αποζημιώνουν για τις μέτριες –είναι η αλήθεια– παραλίες. Η πόλη δεν είναι μεγάλη, κι εγώ την απόλαυσα περπατώντας, γευόμενη την μαγεία της.
Ξεκίνησα από την Plaza de San Pedro Claver με την επιβλητική Iglesia de San Pedro Claver, προς τιμή του έργου του San Pedro Claver, του Αγίου Προστάτη των σκλάβων, που συνέρρεαν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο από την Αφρική, αφού η Καρταχένα ήταν ένα σημαντικό λιμάνι άφιξης και πώλησης σκλάβων της εποχής. Και η πλατεία με τις υπέροχες εικαστικές μπρούντζινες δημιουργίες φιλοξενεί και το άγαλμα του. Εδώ και το πρώην Τελωνείο που σήμερα στεγάζεται το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Στην Plaza Santo Domingo θαύμασα την χάλκινη γυναίκα που λιάζεται "La Gordita Gertrudis", του γνωστού κολομβιανού γλύπτη Fernando Botero και απόλαυσα ένα ποτήρι αναζωογονητικό limonada de coco (λεμονάδα καρύδας) - ένας απόλυτα ευχάριστος τρόπος να δροσιστείς - στα όμορφα μαγαζιά της πλατείας
Χαμένος στα στενά δρομάκια ο Cathedral of Cartagena του 1612 έχει μια ωραία πόρτα και ένα απλά διακοσμημένο εσωτερικό με επιχρυσωμένο βωμό του 18ου αιώνα, μαρμάρινο άμβωνα Carrara και κομψές στοές που στηρίζουν τον κεντρικό ναό.
Η βόλτα συνεχίζεται με ψώνια για ένα funky αναμνηστικό σε μαγαζιά και γκαλερί τέχνης, με μοναδικά κοσμήματα με ουράνιο τόξο, δερμάτινα είδη, μάσκες papier-mâché και μικροσκοπικές εκδόσεις τοπικών σκηνών. Και λάτρεψα τις υπέροχες πολύχρωμες πλεκτές τσάντες!
Αλλά το σήμα κατατεθέν της Καρταχένα είναι οι πωλήτριες φρούτων με τα παραδοσιακά κίτρινα, μπλε και κόκκινα φορέματα, να κουβαλούν στο κεφάλι τους σε λεκάνη τα φρούτα, κυρίως μπανάνες και κομμάτια καρπούζι και καρύδας που ονομάζονται κόκαδα ….. κι εδώ πανδαισία χρωμάτων!
Και στις μικρές πλατείες, όπως στην Plaza de la Proclamacion μπροστά στο Museo Historico de Cartagena, χορευτές με τις κίτρινο-κόκκινο-πράσινες παραδοσιακές φορεσιές τους παρασέρνουν τους περαστικούς στους ξέφρενους ρυθμούς της Καραϊβικής, φυσικά παρέσυραν κι εμένα!
Μιλώντας για χρώμα, τα ζωγραφισμένα με ζωντανές Cartagenian σκηνές λεωφορεία chiva , με τα πολύχρωμα ξύλινα πλαίσια, είναι από μόνα τους έργα τέχνης μιας άλλης εποχής. Παλαιότερα χρησιμοποιούντο για τις δημόσιες συγκοινωνίες σε αγροτικές περιοχές της χώρας, και σήμερα έχουν δώσει νέα ζωή σαν τουριστικά λεωφορεία περιηγήσεων σε μεγάλες κολομβιανές πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της Καρταχένα.
Και μετά βυθίστηκα στον 16ο αιώνα για λίγες ώρες, περπατώντας πάνω στα τείχη της πόλης απολαμβάνοντας την παλαιά πόλη από ψηλά, την κυκλοφορία στην Avenida Santander και τον μοντέρνο ορίζοντα της Bocagrande, και δίπλα μου την Καραιβική, με τα κανόνια στραμμένα σε αυτήν! Κι από τον βόρειο προμαχώνα, που βρίσκεται το εξαιρετικά δημοφιλές υπαίθριο μπαρ Café del Mar, αντίκρισα το σπίτι του Gabriel Garcia Marquez, εδώ όπου εμπνεύστηκε το βιβλίο του «Έρωτας στα χρόνια της χολέρας». Στο ξενοδοχείο Sofitel Santa Clara συνήθιζε να παίρνει το μοχίτο του και προτιμούσε το εστιατόριο La Vitrola για τον αέρα Αβάνας και την κουζίνα του Estevenson Acevedo.
Και η βόλτα στα περασμένα συνεχίστηκε, απολαμβάνοντας τη θέα στην πόλη, και στον λόφο San Lazaro με το Castillo San Felipe de Barajas το εκπληκτικά διατηρημένο μέγα φρούριο που χρειάστηκε περίπου 120 χρόνια για να οικοδομηθεί, με στόχο να αποτρέψει ξένους στρατούς και ορδές των πειρατών κατά τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα
Ατέλειωτα τα σοκάκια στη Παλαιά πόλη και μετά από ένα πέρασμα από την Mercado de Bazurto με τα φρέσκα τοπικά ψάρια και οστρακοειδή, πείνασα για να απολαύσω στην συνέχεια μια αστακομακαρονάδα στο La Teibol.
Κι αφού η ζέστη άρχισε να υποχωρεί ανέβηκα στην κορυφή του ψηλότερου λόφου της πόλης του La Popa, για μια πληρέστερη αίσθηση της ομορφιάς και έκτασης της Καρταχένας από τον περίβολο του Convento de la Popa, ενός τεράστιου μοναστηριού που χτίστηκε από τους Αυγουστίνους μοναχούς το 1607. Μέσα στους τοίχους του μοναστηριού ένα μικρό εκκλησάκι διακοσμημένο με χρυσό και μια ρομαντική, ήπια ξεθωριασμένη αυλή, πλαισιωμένη από γλάστρες με πατάτες και μια τεράστια πανέμορφη μπουκαμβίλια.
Είναι μεσάνυχτα, είναι ώρα για rumba, ώρα που οι πόλεμοι και οι αγωνίες ξεχνιούνται, ώρα για χορό, τραγούδι, παιχνίδι, έρωτα. Η πόλη μεταμορφώνεται, τα τείχη και τα μνημεία φωτίζονται μοναδικά, οι οπλές των αλόγων των αμαξών διακόπτουν την απόκοσμη ησυχία στα σοκάκια, οι εραστές της νύχτας περιδιαβαίνουν εκστασιασμένοι από την μαγεία της πόλης.
Κι εγώ στο Café del Mar, πάνω στον προμαχώνα των τειχών, με την Καραϊβική στην πλάτη μου και την παλαιά πόλη μπροστά μου, με το σπίτι του Gabriel Garcia Marquez σε πρώτο πλάνο και τον πύργο του Καθεδρικού και το ρολόι σε δεύτερο, απολαμβάνω την πανσέληνο, συνεπαρμένη από τους ήχους της μουσικής της Καραϊβικής, με ένα ποτήρι μοχίτο στο χέρι ….. είναι 13 Αυγούστου του 2011. Για να συνεχίσω την άλλη μέρα την περιπλάνηση στην μαγεία και το χρώμα της ζωής στην Ciudad Vieja en Cartagena de Indias…
