Οι γυναίκες είναι γυμνόστηθες και ενίοτε διακοσμούν το σώμα και το πρόσωπο τους με λευκές βούλες και γραμμές. Φορούν κοντές φούστες από άχυρο και ίνες ορχιδέας, η μορφή και το μήκος των οποίων εξαρτάται από την οικογενειακή τους κατάσταση. Το κεφάλι το διακοσμούν με στεφάνια από φτερά και λουλούδια που ορισμένες φορές καταλήγουν σε περίτεχνο στέμμα.
Πάντα όμως την ενδυμασία τους συμπληρώνει η noken, η τεράστια πλεκτή σακούλα-τσάντα που στερεώνεται στο κεφάλι τους, κρέμεται στην πλάτη τους, και εκτός του διακοσμητικού της ρόλου, χρησιμεύει για να μεταφέρουν τα ψώνια τους, την πραμάτεια τους και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς!
Στην Wamena οι γυναίκες και οι άνδρες κυκλοφορούν ντυμένοι κανονικά, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, όπως ο Dani που μας «υποδέχθηκε» στο αεροδρόμιο και ο Lani στην Rasar Nayak Market!
Σοκαρίστηκα με το βάρβαρο έθιμο του ακρωτηριασμού των δακτύλων των γυναικών που ξεκινά με την χηρεία τους και συνεχίζει για κάθε άνδρα συγγενή που πεθαίνει, ως ένδειξη σεβασμού και θλίψης. Στα χωριά κοντά στην Wamena τείνει να εκλείψει, αφού έχει απαγορευτεί κι από την κυβέρνηση, συνάντησα όμως αρκετές ηλικιωμένες με ακρωτηριασμένα τα δάχτυλα τους.
Στην Wamena οι αγορές Rasar Nayak και Sinakma είναι ένα μωσαϊκό εικόνων που προκαλούν πολιτισμικό σοκ. Εδώ οι γλυκοπατάτες έχουν την τιμητική τους, ενώ τα αγαπημένα τους γουρούνια είναι πανταχού παρόντα. Είναι το αγαπημένο τους φαγητό, τα μαγειρεύουν με λαχανικά, ενώ η σφαγή τους πραγματοποιείται μόνο με μαχαίρια από μπαμπού.
Οι Dani είναι γνωστοί για τις «καπνισμένες» μούμιες και στο χωριό Jiwika είδαμε την 250 ετών περίφημη μούμια του οπλαρχηγού Wimontok Mabel, το μαυρισμένο πτώμα του οποίου είναι το καλύτερο διατηρημένο και πιο προσβάσιμο του είδους του κοντά στην Wamena.
Εκτός από το χωριό Jiwika επισκεφτήκαμε τα χωριά τους Opigia και Anomoge, όπου εντυπωσιάσθηκα από την περιβαλλοντική προσαρμογή της κατασκευής της κάθε καλύβας με την αχυρένια σκεπή , την απαραίτητη σύνθετη περίφραξη αλλά κυρίως την ζεστή υποδοχή των ‘αγρίων’ παρά το τελετουργικό πολεμικής υποδοχής!
Παρόλο που οι Dani έχουν την πιο φοβερή φήμη ανάμεσα στους άλλους ‘αγρίους’ της περιοχής, αφού ήταν από τους πλέον τρομακτικούς κυνηγούς κεφαλών, ήταν φιλικοί, ευγενικοί και ζεστοί μαζί μας. Με την γλώσσα του σώματος μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους και να προσεγγίσουμε τον απλό, παραδοσιακό τρόπο ζωής τους.
Κι εγώ βέβαια λάτρεψα τα μικρούλικα μέλη της φυλής!
Είθε να μην χάσουν την ισχυρή αίσθηση της ταυτότητας τους και την προσκόλληση στις παραδόσεις τους από τις αλλαγές που επιφέρει ο τουρισμός, και να παραμείνουν οι ’άνθρωποι της λίθινης εποχής, οι άγριοι της κοιλάδας Baliem’’.
