Η θέα από το Likir Gompa
65 χλμ από το Leh, σε υψόμετρο +3.100 μ., πολύ κοντά στο Likir Gompa επισκεφτήκαμε το δεύτερο μοναστήρι, το Alchi Gompa, του 10ου αιώνα, πολύ μικρό και διαφορετικό από τα άλλα μοναστήρια, με περίτεχνα ξυλόγλυπτα και έργα τέχνης συγκρίσιμα με το μπαρόκ στυλ και τις παλαιότερες διατηρηθείσες τοιχογραφίες στο Ladakh (απαγορευόταν η φωτογράφηση)
Και η διαδρομή συνεχίζεται με συνεχείς εναλλαγές τοπίου
125 χλμ από το Leh, πάνω στον δρόμο, στα +3.510 μ., πρόβαλε το μοναστήρι Lamayuru, που δεσπόζει στην κορυφή ενός βράχου, και είναι ένα από τα μεγαλύτερα και παλαιότερα gompas του Λαντάκ (9ου-10ου αιώνα), με πληθυσμό περίπου 150 μόνιμους μοναχούς.
Ανεβαίνουμε πιο ψηλά, το τοπίο αγριεύει, ο βαρύς χειμώνας άφησε πίσω του τα απομεινάρια της ασφάλτου και στα 9,3 χλμ από το Lamayuru Comba φτάνουμε στο πέρασμα Fotu-la, το ψηλότερο σημείο της διαδρομής, σε υψόμετρο +4.108 μέτρα! Όπως σε όλα τα περάσματα στα Ιμαλάια, απαραίτητες οι σημαίες προσευχής!
Το πέρασμα Namika La, είναι το δεύτερο ψηλότερο πέρασμα της διαδρομής στα +3.700 μ
Στα 274 χλμ από το Leh φτάσαμε στην πόλη Kargil (110χλμ από Lamayaru Gompa) σε υψόμετρο +2.676 μέτρα, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στο Ladakh μετά από Leh, με πληθυσμό 150.000 κατοίκους. Γνωστό από τον σύντομο ομότιτλο πόλεμο ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν το 1999, για την ελεγχόμενη από τους Ινδούς περιοχή. Φτάσαμε αργά το βράδυ, διανυκτέρευση και πολύ πρωινό ξύπνημα για την πραγματοποίηση του πιο ενδιαφέροντος και επικίνδυνου τμήματος της διαδρομής (204 χλμ μέχρι το Srinagar)!
Στα 56 χλμ μετά το Kargil, το Drass, στα +3.500 μέτρα, το δεύτερο πιο ψυχρό κατοικημένο μέρος στον κόσμο αλλά και το μεγαλύτερο χωριό ανάμεσα στο Sonmarg και το Kargil, με πληθυσμό 1.500 κατοίκων. Η καλύτερή μου….. εκπληκτικά πορτραίτα των κατοίκων αλλά και μιας οικογένειας Αφγανών προσφύγων ή μεταναστών –άγνωστο!
Μετά την σύντομη στάση στο Drass, συνεχίσαμε και όλα τα είχε αυτή η υπέροχη διαδρομή…
Συναπαντήματα με νομάδες...
Απίθανες εικόνες καθημερινότητας των Αφγανών μεταναστών και προσφύγων που δουλεύουν στα χωράφια και ζουν σε πρόχειρα καταλύματα δίπλα στον δρόμο...
Τον Indus ποταμό με εκπληκτικά τοπία εξαιρετικών αποχρώσεων, στα οποία έχουν προστεθεί οι χιονισμένες βουνοκορφές...
Αντικατοπτρισμός του μπλε του καταγάλανου ουρανού! Πολυχρωμία του πράσινου, όπου υπάρχει, που αλλάζει αποχρώσεις συνεχώς με την αλλαγή του φωτός από την θέση του ήλιου εκεί ψηλά, στην Σκέπη του κόσμου! Υπέροχες γραμμές και φόρμες των ορεινών όγκων...
Ένα παγετώνα τόσο κοντά και πανέμορφες χιονισμένες, κάτασπρες κορφούλες σε φόντο γκρι, πράσινο, καφεκόκκινο...
Φορτηγά και λεωφορεία υπερπαραγωγή...
Βιβλικές μορφές.
Μετά το χωριό Matayan η άσφαλτος άρχισε να μετατρέπεται σε χωματόδρομο, οι εικόνες με τα ποτάμια και την βλάστηση δίνουν τη θέση τους σε ένα τοπίο άγονο και άγριο, όπου η ανθρώπινη παρουσία είναι όλο και πιο σπάνια! Δύσβατος στενός δρόμος, που ανεβοκατεβαίνει κατά μήκος των γκρεμών ανάμεσα σε βουνοκορφές, απότομες στροφές και μεγάλα υψόμετρα - καθιστώντας, βέβαια, το ταξίδι μας μαγευτικό! Αυτό είναι και το κομμάτι της διαδρομής που κλείνει τον Νοέμβριο εξαιτίας των ακραίων καιρικών συνθηκών, για να ανοίξει τον Ιούνιο. Το Matayan είναι το πέρασμα από την Ινδία στην Κίνα, παλαιά περνούσαν τα καραβάνια που μετέφεραν εμπορεύματα, ήταν ο περίφημος Δρόμος του Μεταξιού! Σήμερα εκτός από πολλά οχήματα, καραβάνια με άλογα, Αφγανούς πρόσφυγες και εποχικούς εργάτες, συναντήσαμε μεγάλα κοπάδια με κατσίκες πασμίνες, ναι είναι οι κατσίκες με το εξαιρετικό μαλλί, που έδωσαν το όνομά τους σε όλα τα σάλια
Αγαπημένη εικόνα! Βιβλική μορφή που σε παραπέμπει…
Πλησιάζουμε στο ξακουστό Zoji La το τρίτο πέρασμα, στα +3.542, το γεωγραφικό σύνορο ανάμεσα στο Κασμίρ και το Λαντάκ. Αναφέρεται στους 15 πιο δύσκολους δρόμους του κόσμου, που λίγοι και τρελοί τολμούν να διαβούν. Στον 9 χιλιομέτρων εξαιρετικά στενό δρόμο που στο μεγαλύτερο τμήμα του χωράει μόνο ένα αυτοκίνητο.
Η δυσκολία λήψης φωτογραφιών μέσα από το αυτοκίνητο κτύπησε κόκκινο και έγινε πλέον επικίνδυνη αποστολή!
Και στο σημείο με την υπέροχη θέα, που κόβει την ανάσα, με την ανατολική πλευρά άγονη και ξηρή, και τη δυτική καταπράσινη και πλούσια σε βλάστηση, 2 χλμ πριν τελειώσει το Zoji La, λίγο πριν αρχίσει η κατάβαση για Κασμίρ, στοπ … και όχι για να απολαύσουμε την θέα…
Μια κατολίσθηση έκλεισε και τους δυο δρόμους, τον παλαιό αλλά και την καινούργια κάτω διάνοιξη. Zoji La είναι αυτό, αφού δεν μπορούμε να ‘ρίξουμε’ το βουνό για να διευρύνουμε τον δρόμο, ας έχουμε δυο δρόμους στο πιο στενό σημείο! Ερωτηματικό βέβαια γιατί δεν τους μονοδρομούν!
Εμείς στον πάνω δρόμο … και μόνο εκεί βρήκαμε να σταθμεύσουμε τα τρία τζιπ! Οι μπουλντόζες και οι εκσκαφείς είχαν ήδη πιάσει δουλειά, όμως στην Ινδία βρισκόμαστε, ας ετοιμαστούμε για ένα ενδιαφέρον απόγευμα αν όχι και βράδυ…
με υπέροχη θέα… με καλή παρέα …
με καραβάνια …
με μεγάλο συνωστισμό … αυτοκίνητα, άνθρωποι, πασμίνες... κυριολεκτικά στην άκρη του γκρεμού…
ατενίζοντας από ψηλά αραχτούς τους οδηγούς των εγκλωβισμένων οχημάτων του κάτω δρόμου και τους μοναχικούς πεζοπόρους (που πάνε άραγε;)
Πέρασαν 2 ώρες … Και ενώ ο κάτω δρόμος άνοιξε και αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μας ότι θα κοιμηθούμε το βράδυ στα καραβόσπιτα στην λίμνη Dal στο Kashmir … Ουπς… ένα βυτιοφόρο κόλλησε στην συμβολή των δύο δρόμων, κλείνοντας την είσοδό τους ... Όλοι στην προσπάθεια μετακίνησης…
Και αφού πέρασε άλλη μια ώρα ... ω του θαύματος ... άνοιξε ο πάνω δρόμος … για λίγους ... και είπαμε να το τολμήσουμε… κι αφού περάσαμε το πιο στενό σημείο του Zoji La (σήμα κατατεθέν) και δεν κολλήσαμε στην λάσπη …
τα καταφέραμε!
Και αφού περάσαμε τον πρώτο συνωστισμό αυτοκινήτων ...
συνεχίσαμε ακάθεκτοι την κατάβαση προς Kashmir και με υπέροχη θέα τα καταπράσινα βουνά με τις χιονισμένες κορφούλες, σε υπέροχη σύνθεση με τα γραφικά ποτάμια! Είμαστε πλέον στην Κοιλάδα της Αιώνιας Άνοιξης, το Kashmir!
Η τελευταία στάση είναι στο Sonmarg, σε υψόμετρο 2.470 μέτρων, 87 χλμ. Από το Srinagar. Το όνομά του σημαίνει «χρυσό λιβάδι», και η τοποθεσία αποτελεί εξαιρετική βάση για trekking .
Full του πράσινου και η θέα πλέον από χαμηλά!!
Φτάσαμε στην Λίμνη Dal, κοντά στο Srinagar, ακριβώς με την δύση του ηλίου.
21 Αυγούστου 2013, ακόμα και πανσέληνο είχε εκείνη η μέρα! Στην βεράντα του houseboat αργά το βράδυ, μόνη στην μαγεία της λουσμένης στο φως της πανσελήνου λίμνης Dal, δεν έκανα απολογισμό της ημέρας-όπως είθισται στα ταξίδια.
Ότι έζησα τις δύο αυτές μέρες, η ομορφιά που γεύτηκα, δεν άφηνε χώρο για απολογισμούς, είχε κατακλύσει το νου, την καρδιά και την ψυχή μου, κι έμειναν εκεί ανεξίτηλα χαραγμένα!
Από την Στέγη του Κόσμου κατέβηκα στην Κοιλάδα της Αιώνιας Άνοιξης, έζησα δυο μέρες στην Shambhala και απολάμβανα την πανσέληνο στην Shangri La! Για να ξυπνήσω την άλλη μέρα στον Παράδεισο…
Σε ευχαριστώ Θεέ μου που το έζησα!
