Και άρχισε η ανάβαση στην οξεία αιχμή της καλλίγραμμης αμμογραμμής, δύσκολη, τα πόδια βουλιάζουν, αισθάνομαι ότι ο αμμόλοφος, σαν άγριο ζώο και αυτός, αντιπαλεύει όσους προσπαθούν να τον κατακτήσουν και να φτάσουν στην κορυφή του. Ευτυχώς που ήταν έντονη η πρωινή δροσιά, και τα κατάφερα και ανέβηκα! Η θέα μοναδική, πανοραμική της κοιλάδας και των περιμετρικών αυτής αμμόλοφων, με αποζημίωσε για την επίπονη ανάβαση.
Και όσο προχωρούσαμε στο εσωτερικό του ταψιού, οι πανύψηλοι πορτοκαλί-κοκκινωποί αμμόλοφοι διαδέχονταν ο ένας τον άλλο, σε απίστευτους σχηματισμούς, σχήματα, αποχρώσεις του κοκκινοπορτοκαλί, σκιές και φωτοσκιάσεις μοναδικές!
Και κάποιοι από τους νεώτερους αμμόλοφους, καλύπτονται εν μέρει από χαμηλή βλάστηση και όλο και κάποιο δέντρο (κυρίως από είδη Acacia erioloba ). Αυτό οφείλεται στον ποταμό Tsauchab, που γεμίζει στις σπάνιες βροχοπτώσεις την λεκάνη του Sossusvlei. Η παρουσία νερού εδώ, σε μια περιοχή που είναι γνωστή για την πλήρη έλλειψή της, ευνοεί αυτή την μικρή, διάσπαρτη βλάστηση και προσελκύει άγρια ζώα και μια αξιόλογη σειρά πουλιών
Και πιο κει οι μυστηριώδεις κύκλοι στην έρημο Ναμίμπ , που παίδεψαν τους επιστήμονες μέχρι να ανακαλύψουν ότι υπεύθυνοι είναι οι τερμίτες! Ανακάλυψαν ότι χωρίς γρασίδι για να απορροφήσει άμεσα τα όμβρια ύδατα και να τα απελευθερώσει ξανά στην ατμόσφαιρα σαν ατμό, η όποια ποσότητα βροχής που πέφτει στην περιοχή απορροφάται από το πορώδες και αμμώδες έδαφος. Είναι το νερό αυτό που κρατά τους τερμίτες ζωντανούς, ακόμα και κατά τις χειρότερες φάσεις της σκληρής περιόδου ξηρασίας.
Και αφού περάσαμε τον Big Mama, στα σύνορα του Sossusvlei με το Deadvlei συναντήσαμε τον Big Daddy, που με ύψος 325 μέτρα, είναι ο μεγαλύτερος αμμόλοφος στην περιοχή - του Sossusvlei, γιατί ο ψηλότερος στην Namib είναι ο Dune 7, με ύψος 383 μέτρα, που βρίσκεται κοντά στο Walvis Bay.
Ο ήλιος είχε ανέβει όπως και η θερμοκρασία, οι σκιές χάθηκαν, και η απαράμιλλη θέα που προσφέρει η κορυφή του σε όλο το ερημικό τοπίο και απευθείας στο Deadvlei, δεν στάθηκε ικανή να με κάνει να επιχειρήσω την ανάβαση του.
Γιατί εκεί δίπλα, στην σκιά του Big Daddy, το Deadvlei, ο "νεκρός βάλτος", ένα άσπρο πήλινο ταψί ανάμεσα στους κοκκινοπορτοκαλί αμμόλοφους, με τα νεκρά δέντρα άγρυπνοι φρουροί του, με καλούσε να το εξερευνήσω, να ζήσω και να θαυμάσω άλλη μια φορά τα θαύματα της φύσης!
Το Deadvlei ωοειδές πήλινο τηγάνι σχηματίστηκε μετά από βροχόπτωση, όταν πλημμύριζε ο ποταμός Tsauchab, δημιουργώντας προσωρινές λίμνες και η αφθονία του νερού επέτρεψε την ανάπτυξη δέντρων κυρίως ακακίας. Το κλίμα άλλαξε, η ξηρασία έπληξε την περιοχή, και αμμοθύελλες δημιούργησαν τους αμμόλοφους που εμπόδισαν την διέλευση του ποταμού από την περιοχή. Τα δέντρα πέθαναν, καθώς δεν υπήρχε πλέον αρκετό νερό για να επιβιώσουν.
Αν και δεν είναι απολιθωμένες, καθώς δεν υπάρχει υγρασία για να βοηθήσει στην αποσύνθεση τους, αυτές οι φανταστικές μαυρισμένες από την θερμότητα του ήλιου φιγούρες, παραμένουν ψηλές και υπερήφανες εδώ και 600-700 χρόνια, μοναχικές ή σε υπέροχες συνθέσεις, σε έντονη αντίθεση με την λευκή, ραγισμένη επιφάνεια του αργίλου και το κοκκινοπορτοκαλί σκηνικό των αμμόλοφων.
Εκστασιασμένη από το ιδιαίτερα συναρπαστικό και σουρεαλιστικό τοπίο-σκηνικό προσπάθησα να ανακαλύψω σε κάθε γωνιά του τα κρυμμένα μυστικά της φύσης, να απολαύσω την γοητεία της νεκρής φύσης να γευτώ την ατμόσφαιρα της διαφορετικότητας και μοναδικότητας αυτού του μικρού κομματιού, αυτού του "βάλτου" της ερήμου.
Με αυτή την εικόνα της νεκρής φύσης έκλεισα την περιήγησή μου στο πλέον ενδιαφέρον κομμάτι στο απέραντο τίποτα της ερήμου Ναμίμπ. Επόμενο βήμα να πάρω μια βαθειά ανάσα θαυμάζοντας την από ψηλά να παλεύει με το Ατλαντικό Ωκεανό!
