Συνέχισα με νέες δυνάμεις, η βροχή σταμάτησε, το μονοπάτι γίνεται πιο εύκολο μετά το σημείο άφιξης των αλόγων (μέχρι εδώ επιτρέπεται η πρόσβαση) και παρατηρώ όλο και πιο συχνά εσοχές στα βράχια με επιγραφές mantras και πολλά tsatsas. Αυτά τα μικρά γύψινα αγάλματα σχήματος stupa, ζωγραφισμένα στα πέντε χρώματα, που συνδέονται με τις πέντε φωτισμένες σοφίες και έχουν μερικές φορές ενσωματωμένες τις στάχτες των αγαπημένων τους προοριζόμενα να απελευθερώσουν την ψυχή τους.
Επικεντρώνομαι στην σταθεροποίηση της αναπνοή μου, απολαμβάνοντας την φύση και το ευχάριστο άρωμα των πεύκων και βελανιδιών, και παίζοντας με τα ανοίγματα των δέντρων και της ομίχλης, που φέρνουν την Φωλιά της Τίγρης όλο και πιο κοντά μου.
Και φτάνω στο πλάτωμα απέναντι από το Μοναστήρι, το κύριο σημείο φωτογράφησης, η ομίχλη έχει υποχωρήσει, η Φωλιά της Τίγρης επιτέλους ολοκάθαρα μπροστά μου!
Από εδώ μπορώ να δω την κοιλάδα με τα τοπικά χωριά, που αγκαλιάζονται από τις πλαγιές των βουνών. Από εδώ αρχίζουν τα 600 σκαλοπάτια κατάβασης προς την χαράδρα και σε συνέχεια τα 200 ανάβασης στο μοναστήρι, με τις σημαίες προσευχής να φουσκώνουν από το αεράκι δίπλα τους. Εκεί κρέμασα και την δική μου σειρά από σημαίες!!
Η διαδρομή από το σημείο αυτό μέχρι το Μοναστήρι είναι πολύ γραφική κατεβαίνοντας στην χαράδρα με τον βράχο αριστερά, το χάος καταπράσινο δεξιά κι αμέσως να ορθώνεται ο απότομος βράχος με την φωλιά της Τίγρης κουρνιασμένη στην πλαγιά του!
Ένας καταρράκτης 60 μέτρων που πέφτει σε μια ιερή πισίνα και μια ξύλινη γέφυρα πάνω από αυτή, οριοθετεί το τέλος της κατάβασης και την αρχή της ανάβασης. Διάσπαρτα κτίσματα στα βράχια και η είσοδος του μοναστηριού στο πάνω μέρος της σκάλας στεφανωμένη με χιλιάδες σημαίες προσευχής. Εκεί και το ιερό σπήλαιο που διαλογίστηκε ο Guru Rinpoche, και ανοίγει για δημόσια προβολή μόνο μία φορά το χρόνο.
Στην είσοδο ένας μοναχός παίρνει τις κάμερες, τα τηλέφωνα και τους σακίδια, καθώς δεν επιτρέπεται η λήψη φωτογραφιών μέσα στους ναούς, εξαιτίας ενός φόβου της εμπορευματοποίησης του μοναστηριού. Περνάμε μέσα από τους πολλαπλούς χώρους του πνευματικού συγκροτήματος, που είναι γεμάτοι από περίτεχνα έργα ζωγραφικής και αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες.
Ο ναός αφιερωμένος στην Padmasambhava (επίσης γνωστός ως Gu-ru mTshan-brgyad Lhakhang, "ο ναός του γκουρού με οκτώ ονόματα") είναι μια κατασκευή που χτίστηκε γύρω από το σπήλαιο το 1692 από τον Gyalse Tenzin Rabgye . Το 1998 ξέσπασε πυρκαγιά από βραχυκύκλωμα, στο κεντρικό κτίριο του συγκροτήματος, που περιείχε πολύτιμα έργα ζωγραφικής, έργα τέχνης και αγάλματα. Ένας μοναχός πέθανε από την πυρκαγιά. Το σύμπλεγμα των κτισμάτων του μοναστηριού καταστράφηκε εκτός από το γιγαντιαίο χάλκινο άγαλμα του Padmasambhava. Το είδωλο λέγεται ότι έλαμψε από τις φλόγες της φωτιάς, μια λάμψη ελπίδας μέσα στην τραγωδία. Οι ντόπιοι περιέγραψαν αυτό που είδαν και ο Jigme Singye Wangchuck, 4ος βασιλιάς του Μπουτάν, το έλαβε ως σημάδι ότι ο ναός έπρεπε να ξαναχτιστεί όπως ήταν, αν και τώρα είναι περισσότερο διακοσμημένος με λεπτομερείς πίνακες που αναφέρουν την ιστορία του Padmasambhava και πιο περίτεχνα ξυλόγλυπτα.
Αποτελείται από τέσσερα κύρια κτίρια και χώρους διαμονής για τους μοναχούς. Τα κτίρια που κατασκευάστηκαν στις σπηλιές είναι τέλεια προσαρμοσμένα στο βραχώδες έδαφος. Τα κτήρια του συγκροτήματος συνδέονται με σκαλιά πάνω στον βράχο και ξύλινες γέφυρες.
Αφαιρώντας τα παπούτσια μας μπαίνουμε μέσα στην αίθουσα των βωμών, όπου το φημισμένο χάλκινο άγαλμα του Padmasambhava στέκεται σε ένα απλό βάθρο, περιτριγυρισμένο από μικρότερα αγάλματα των Οκτώ Εκδηλώσεών του. Μια ντόπια γυναίκα κάνει τις επικλήσεις της και κυλάει τις χάντρες της προσευχής της δεξιόστροφα - ένα σημάδι του σεβασμού και ένας τρόπος για να μετακινήσουμε μέσα μας την καλή ενέργεια και την κακή έξω. Παρατηρώ το βωμό, γεμάτο με προσφορές νερού, χρήματα και σνακ, πολύχρωμα τελετουργικά κέικ (τα ψηλότερα που έχω δει), χρυσά αγγεία σχήματος στούπα και παντού θυμίαμα να καίγεται. Ο επιστάτης έρχεται σε μένα με ένα μπολ γεμάτο νερό με σαφράν, το φυτικό υγρό που ξεπλένει τις αμαρτίες μου καθώς το πίνω και ρίχνω στα μαλλιά μου.
Σε έναν άλλο χώρο ατελείωτες σειρές λαμπτήρων βουτύρου σε μπολ λάμπουν για να τιμήσουν τους χαμένους αγαπημένους και φυσικά μπήκα στην διαδικασία, καίγοντας και θυμίαμα!
Στάθηκα στους εξώστες απολαμβάνοντας την θέα της πεδιάδας του Πάρο με τα κουκλίστικα χωριουδάκια. Άφησα τον εαυτόν μου σε μια ενδοσκόπηση μετά την όλη εμπειρία της δίωρης επίπονης πεζοπορίας για την επίτευξη του σκοπού μου να ζήσω για λίγο την κατάνυξη αυτού του Μοναστηριού, πάνω σε ένα βουνό, στην άλλη άκρη της γης. Βουδίστρια δεν είμαι αλλά πιστεύω στην φιλοσοφία του Βουδισμού, τόσα πολλά, τόσο κοντά στην Θρησκεία του Χριστιανισμού. Όπως το ότι η απληστία, ο θυμός, η άγνοια γεννούν το αρνητικό κάρμα, και πρέπει να εργαζόμαστε για να απαλλαγούμε από αυτά για να φτάσουμε στη Νιρβάνα. Είτε πιστεύουμε είτε όχι ότι υπάρχει Νιρβάνα, ας απαλλαγούμε από αυτά για να δημιουργήσουμε την δική μας Νιρβάνα στην γη!
Άφησα την Φωλιά της Τίγρης με ανάμικτα συναισθήματα και προβληματισμούς και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Η βροχή είχε σταματήσει, η ομίχλη είχε υποχωρήσει, αλλά το κατηφορικό μονοπάτι γλίστραγε πολύ, κάνοντας την κάθοδο μια νέα περιπέτεια. Φτάσαμε στον χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων, και μετά τις απαραίτητες ασκήσεις stretching ξεκινήσαμε για το Πάρο, μας περίμενε ένα ζεστό πιάτο Ema Datsi – το εθνικό φαγητό του Μπουτάν - και μια παγωμένη μπύρα Dragon Stout.
Με τα αυτοκίνητα περάσαμε απο ένα σημείο της πεδιάδας που έδινε μια άλλη, μοναδική θέαση του Μοναστηριού. Αυτήν την μοναδική, τελευταία εικόνα πήρα μαζί μου, την Φωλιά της Τίγρης, εκεί, τόσο ψηλά στις απότομες βραχώδεις πλαγιές, τόσο απροσπέλαστο, αλλά πλέον οικείο, με προσκήνιο τα μπλέ πεύκα.
Τα κατάφερα και έφτασα εκεί ….. το ΕΖΗΣΑ. Άλλο ένα μάθημα για όποιον θέλει να ακολουθήσει τα όνειρά μου για ταξίδια.
Ανεξάρτητα από την θρησκεία και φιλοσοφία σας βάλτε στην ζωή σας σαν σύνθημα τα λόγια του Βούδα «Σκοπός στην ζωή είναι να βρούμε τον σκοπό μας και μετά να αφιερώσουμε σε αυτόν όλη μας την ψυχή» και « Το μυστικό της υγείας τόσο του μυαλού όσο και του σώματος, δεν είναι να θρηνούμε για το παρελθόν, ούτε να αγωνιούμε για το μέλλον, αλλά να ζούμε σοφά στο παρόν».
